W roku obchodów 100 Rocznicy Odzyskania Niepodległości, mamy zaszczyt przedstawić naszym Klientom, niezwykle starannie wydany album, prezentujący sylwetki 100 polskich legionistów. Wielkim zaskoczeniem dla Czytelnika może być forma graficzna jaką zastosowano przy prezentacji wybranych postaci legionistów. W albumie znajdują się bowiem reprodukcje 100 portretów legionistów, namalowane specjalnie do tego wydania, przez malarza Piotra Rafałko. Jak stwierdza sam autor portretów, podjęcie się tak trudnego wyzwania, było z jego strony „wkładem w obchody setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości”. Wzorem do wykonania portretów były zdjęcia legionistów, zgromadzone w Centralnej Bibliotece Wojskowej, Wojskowym Biurze Historycznym i Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Poczet wybranych przez autora legionistów, został w albumie zaprezentowany w porządku alfabetycznym. Całostronicowej reprodukcji portretu legionisty, towarzyszy obszerna biografia, przygotowana specjalnie do tego wydania, autorstwa: Józefiny Kępy i Ireneusza Koprysia - historyków współpracujących od lat z Wydawnictwem SFINKS. Tekst biograficzny, u każdego z prezentowanych legionistów, został obszernie zilustrowany archiwalnymi fotografiami, anegdotami, ciekawostkami oraz w wielu przypadkach przykładami twórczości literackiej, autorstwa prezentowanych legionistów. To śmiałe połączenie tekstu z dokumentacją fotograficzną, okraszone dodatkowo dynamicznymi w swej wymowie anegdotami, sprawia że zawartość albumu staje się interesującą lekcją historii. Pośród wybranych przez autora postaci legionistów nie zabrakło najsłynniejszych dowódców formujących się Legionów Polskich ( Tadeusz Kasprzycki, Karol Durski-Trzaska, Stanisław Puchalski, Stanisław Szeptycki, Kazimierz Sosnkowski, Edward Rydz-Śmigły czy Józef Haller ). Oczywiście, że w albumie znajduje się także portret Marszałka Józefa Piłsudskiego, twórcy Pierwszej Kompanii Kadrowej, która następnie stała się zalążkiem Legionów Polskich a następnie Wojska Polskiego. Bardzo trafnym uzupełnieniem tej obszernej publikacji są dołączone płyty CD, na których znajdują się najpiękniejsze pieśni legionowe w wykonaniu solistów operowych i zespołu Varsovia Brass Quintet. W końcowej części albumu znajdują się portrety zbiorowe legionistów oraz obszerna bibliografia tematyczna.

Bogato ilustrowany album przedstawia okoliczności, najważniejsze wydarzenia, ojców i bohaterów polskiej drogi do niepodleglości w 1918 roku. Mamy tu ukazaną sytuację ziem Polski u zarania zwycięskiego boju o niepodleglości walki żolnierzy polskich formacji zbrojnych, legendarne boje polskiej kawalerii w czasie I wojny światowej, życiorysy wielkich architektów niepodległej Polski, opis przejęcia władzy w kraju przez Polaków jesienią 1918 roku, obronę Lwowa, walki powstańcze w Wielkopolsce i na Śląsku oraz wielki zwycięski bój z bolszewikami w obronie odrodzonej Ojczyzny w 1920r. Zamieszczono to również kalendarium niepodległości.

Już nie wojna i jeszcze nie pokój. Fascynująca podróż po dwunastu miesiącach strachu, nadziei, euforii i rozczarowania. Najnowsza reporterska opowieść autorki głośnej biografii „Beksińscy...”. Najnowsza książka Magdaleny Grzebałkowskiej – autorki bestsellerowej biografii „Beksińscy. Portrtet podwójny” – to reporterska opowieść o najbardziej dramatycznym roku XX stulecia. Autorka wkracza na ziemie przez chwilę niczyje, albo właśnie zagarnięte przez nową władzę, by przyjrzeć się z bliska losom ostatnich żyjących świadków tamtego czasu. Ludzi, którzy gonieni strachem próbowali się przedrzeć przez skuty lodem Zalew Wiślany (było ich pół miliona), przesiedleńców, którzy w swoich nowych domach zastawali jeszcze ich poprzednich właścicieli, wychowanków otwockiego domu dziecka dla ocalonych z Holocaustu, szabrowników, dla których wyzwolone tereny stały się gigantycznym sklepem Ikei, ludziom, którzy o włos wyprzedzili własną śmierć. Oddaje głos ofiarom, chociaż i katom poświęca sporo miejsca – zwłaszcza kiedy może dzięki temu pokazać powojenne pomieszanie ról i losów. [wg lubimyczytac.pl].

Najnowsza książka Magdaleny Grzebałkowskiej – autorki bestsellerowej biografii „Beksińscy. Portrtet podwójny” – to reporterska opowieść o najbardziej dramatycznym roku XX stulecia. Autorka wkracza na ziemie przez chwilę niczyje, albo właśnie zagarnięte przez nową władzę, by przyjrzeć się z bliska losom ostatnich żyjących świadków tamtego czasu. Ludzi, którzy gonieni strachem próbowali się przedrzeć przez skuty lodem Zalew Wiślany (było ich pół miliona), przesiedleńców, którzy w swoich nowych domach zastawali jeszcze ich poprzednich właścicieli, wychowanków otwockiego domu dziecka dla ocalonych z Holocaustu, szabrowników, dla których wyzwolone tereny stały się gigantycznym sklepem Ikei, ludziom, którzy o włos wyprzedzili własną śmierć. Oddaje głos ofiarom, chociaż i katom poświęca sporo miejsca – zwłaszcza kiedy może dzięki temu pokazać powojenne pomieszanie ról i losów.

"Pamiętam lato 1968 roku. Wróciłam właśnie z Nowego Jorku, dwanaście godzin po zabójstwie Roberta Kennedy’ego. W kwietniu zamordowano Martina Luthera Kinga, w czerwcu Roberta Kennedy’ego. Fotografie umierających z głodu dzieci w Biafrze, walki między Arabami i Żydami, sowieckie czołgi w Pradze. Akty wandalizmu burżuazyjnych studentów, którzy ośmielają się powoływać na Che Guevarę, a jeżdżą na uniwersytet sportowym samochodem tatusia".

Taki jest rok 1968 Oriany Fallaci, zasadniczy moment w jej karierze, w której, zgodnie z portretem, jaki zaprezentował "Time", ówczesna reporterka "L’Europeo" uznana zostaje za "najważniejszą włoską dziennikarkę, naśladowaną w wielu krajach". Styczeń zaczyna się w Wietnamie, gdzie Fallaci opowiada bezpośrednio o wojnie małego narodu przeciwko supermocarstwu USA. Później, w Ameryce, gdzie toczą się walki na tle rasowym i o prawa obywatelskie, kreśli portrety bohaterów tamtych czasów, od Boba Kennedy'ego do Martina Luthera Kinga i Nixona. Następnie, wciąż niezmordowana, opowiada o maoistowskich Chinach, filozofiach Dalekiego Wschodu, indyjskich guru, o nędzy w Peru. W końcu przylatuje do Meksyku tuż przed olimpiadą, gdzie zostanie ranna podczas studenckiej demonstracji, całe Włochy zaś wstrzymają oddech. Tylko ona się nie boi i nie cofa się przed niczym, wie, że "zostać ranną to prawdziwe szczęście, gdyż trudno zostać trafioną dwukrotnie". Wyjeżdża raz jeszcze do Stanów Zjednoczonych, by zakończyć ten rok w towarzystwie astronautów szykujących się do lotu na Księżyc. To jest świt nowej ery, unikatowe świadectwo zwrotu, jaki dokonał się na całym świecie, wykraczając poza prowincjonalną wizję tych, których później Oriana Fallaci nazwie "naszymi supermieszczańskimi bohaterami roku 1968".

Tadeusz Kotz był trzynastym dowódcą najsłynniejszego polskiego dywizjonu - 303. Jego zadania koncentrowały się wokół lotów bojowych poza Kanał La Manche, a należało do nich m.in. osłona wypraw bombowych oraz bombardowanie i ostrzeliwanie celów naziemnych. Dywizjon pod jego dowództwem podejmował się najbardziej ryzykanckich misji, niebezpiecznych lotów na niskiej wysokości, pod ciągłym ostrzałem nieprzyjaciela; między innymi wziął udział w inwazji na Francję - osłaniał z powietrza desant morski na plażach Normandii. Kotz, od najmłodszych lat związany z lotnictwem, nie bał się żadnych wyzwań i nie stronił od trudnych zadań - wykonał niemal 200 lotów nad teren nieprzyjaciela. Nie brakowało też mroczniejszych chwil - w czasie jednego z lotów jego samolot został zestrzelony i stanął w ogniu. Generałowi udało się jednak wydostać z płonącej maszyny i przedostać się przez Francję i Hiszpanię do Anglii. Nie podzielał jednak entuzjazmu Brytyjczyków po zakończeniu wojny, pytając gorzko: waszą wolność już macie, coście zrobili z naszą? [swiatksiazki.pl]

25 marca 1942 roku prawie tysiąc młodych niezamężnych dziewcząt wsiadło do pociągu, który miał je zawieźć do obozu Auschwitz. Były to słowackie Żydówki - przekonane, że przez kilka najbliższych miesięcy będą pracować w fabryce. Założyły na siebie najlepsze ubrania i z radością machały na pożegnanie zebranym na peronie bliskim. W rzeczywistości były przedmiotem transakcji pomiędzy słowackim rządem a Niemcami i jechały do niewolniczej pracy. Zaledwie kilku spośród nich udało się przeżyć. Pierwszy kobiecy transport do Auschwitz był przez długie lata zapomniany. Nie było w nim osób związanych z ruchem oporu ani jeńców wojennych. Były tylko bezbronne młode kobiety, przyzwyczajone do dobrych manier i wygodnego życia, które nagle znalazły się w piekle, w którym je bito, rozbierano do naga, golono, trzymano na wielogodzinnych apelach na mrozie, poddawano drakońskim karom i zaganiano do ciężkiej pracy, często prowadzącej do śmierci. Ta książka przypomina niezwykłą historię pierwszych 999 kobiet, które trafiły do Auschwitz, ich cierpienie, heroizm i wolę przetrwania. [swiatksiazki.pl]